حضرت زینب کبری (سلاماللهعلیها) (۵ یا ۶ ه.ق – ۶۲ ه.ق)، سومین فرزند علی بن ابیطالب (علیهالسّلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلاماللهعلیها) و همسر عبدالله بن جعفر بود. ایشان را با القاب عقیله بنیهاشم، ام المصائب، دانشمند بدون معلم، متفکر بدون استاد، یاد کردهاند. حضرت زینب توسط پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) نامگذاری شد. پنج تن آل عبا، امام سجاد و امام باقر (علیهم السّلام) را درک کرده است و در زمان حضور امیرالمومنین (علیهالسّلام) در کوفه به زنان کوفه، تفسیر قرآن آموزش میداد.
حضرت زینب (سلاماللهعلیها) در مسائل سیاسی و اجتماعی شرکت فعّال داشت. ایشان همراه برادرش امام حسین (علیهالسّلام) در واقعه کربلا حضور پیدا کرد. بعد از شهادت امام حسین به اسارت درآمد و سرپرستی اسرای کربلا را به عهده گرفت.
خطبههای ایشان در کوفه و شام علیه یزید و امویان معروف است. با خطبههای خود یزید و یزیدیان را رسوا نموده و پرده از چهره ظالمانه و ننگین حکومت اموی برداشت و پیام امام حسین (علیهالسّلام)، را به مردمان آن زمان رسانید. بارزترین بعد زندگى حضرت زینب (سلاماللهعلیها)، نقش ویژه او در واقعه کربلا و دوران اسارت پس از این واقعه است. به خاطر صبر و پایداری در واقعه عاشورا علیرغم از دستدادن عزیزترین کسانش از او به عنوان اسوه صبر، یاد کردهاند. درباره مزار حضرت زینب (سلاماللهعلیها) اختلاف است ولی مشهور قائل هستند که ایشان در دمشق دفن شدهاند.
ثبت دیدگاه